Το τελείωμα του χειμώνα

Υπάρχουν δύο μήνες από τους δώδεκα που είναι σαν της Κυριακής τα απογεύματα. Απωθούνται από τη μνήμη του σαν να μην πέρασαν ποτέ. Εδώ και χρόνια του συμβαίνει. Τους διεκπεραιώνει ξορκίζοντάς τους και λίγο αργότερα, επιστρέφοντας, δεν βρίσκει τίποτε που να θυμάται. Ούτε τον οίκτο τους.

Ο Σεπτέμβριος και ο Φεβρουάριος.

Μήνες μελαγχολικοί, σκληροί και μόνοι. Μήνες του ορίου, της σιωπής, της απομόνωσης. Το Σεπτέμβριο μαραίνεται, το Φεβρουάριο βιάζεται σαν την αμυγδαλιά χωρίς να ανθίσει.

Από τούτον τον ακρωτηριασμένο Φεβρουάριο δεν θα αναπολεί καν τα κομμένα μέλη του.