“…να ξεχυθεί η ζωή στο πεζοδρόμιο…”

Του Chris B.I (The Last Drive)

Μιλάω για εκείνη τη στιγμή λίγο πριν η διαμαντένια ακίδα της βελόνας ακουμπήσει το μαύρο πλαστικό…
Ο δίσκος περιστρεφεται και το αυλάκι είναι σαν μία σκοτεινή λεωφόρος που περιμένει το άγγιγμα της βελόνας για να ανάψουν τα φώτα, να ξεχυθεί η ζωή στο πεζοδρόμιο και να ξεδιπλωθούν οι ιστορίες.
Ο πρώτος ήχος που θα ακουστεί μπορεί να είναι μία παραμορφωμένη κιθάρα, ένα αρμόνιο που στριγγλίζει ή oποιοδήποτε άλλο όργανο ή ακόμα καλύτερα ένας ρυθμός στα τύμπανα…ένας ρυθμός που μετράει όλα εκείνα τα πράγματα που είναι σημαντικά για σένα…
Μπορεί να είναι το πρόσωπο εκείνου του κοριτσιού που όταν το φίλησες τα χείλη του είχαν γεύση από κεράσι. Μπορεί να είναι μία βραδιά έξω με τους φίλους σου που στην εξέλιξή της, κάποιος αστάθμητος και τυχαίος παράγοντας την έκανε σημαντική για όλη σου τη ζωή. Μπορεί να είναι η μέρα που μάλωσες με το αφεντικό σου στη δουλειά και τα βρόντηξες κάτω ή η μέρα που συνειδητοποίησες το πόσο διαφορετικός και ξένος είσαι στα μάτια των κανονικών ανθρώπων….Μπορεί να είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα, αλλά είναι όλα αυτά που θα σε χαρακτηρίζουν μιά ζωή…
Μέχρι να τελειώσει η διάρκεια του κομματιού, μέχρι ο τραγουδιστής να αφηγηθεί την ιστορία, εσύ πλέον έχεις γίνει μέρος της. Περπατάς και αναπνέεις μέσα στο τραγούδι, αλλά τελικά πάντα εκεί βρισκόσουν…πότε σαν teenage werewolf και πότε σαν goo goo muck, άλλες φορές they were pushin’ too hard on you και τότε είχες psychotic reactions, άλλες βρισκόσουν up in her room ή πάλι σε ένα train that kept a-rollin’ και τις πιο πολλές φορές you couldn’t get no satisfaction.
Η ζωή σου τώρα τρέχει με 45 στροφές το λεπτό….